Kanovaren op de Maas

Kanovaren op de Maas? Klinkt niet boeiend, en toch. In het noordfranse Département de la Meuse is de Maas nog niet de gekanaliseerde rivier die ze vanaf de Belgische stad Namen wordt. Wel in tegendeel het is een bijzonder mooie en natuurlijke waterloop die door een erg aanlokkelijk landschap stroomt. Wij peddelden de Maas van Verdun naar Sedan. Een tocht van een goede 100 km.

De Maas wordt beschouwd als één van de oudste rivieren ter wereld omdat ze door het Ardennenmassief stroomt dat tijdens het Paleozoïcum werd gevormd. Daarmee is ze minstens 250 miljoen jaar oud. De dorpen en steden langsheen de rivier zijn uiteraard niet zo oud, maar ze ademen veel geschiedenis. Voor de Romeinen was het een transportader tussen Sedan en Maastricht en de rivier vormde tijdens de middeleeuwen de grens tussen Frankrijk en het Roomse Rijk. La Douce France is nooit ver weg in de stadjes waar je langs peddelt.

Tussen Verdun en Dun-sur-Meuse kronkelt de Maas zich door een smal dal met een kalkstenen bodem. De rivier wordt gevoed door een aantal korte zijrivieren waardoor er hier en daar kleine stroomversnellingen ontstaan. De hoge oevers zijn de thuis voor ijsvogels en oeverzwaluwen.

Voorbij Dun-sur-Meuse verbreedt het dal en kronkelt de rivier met een zeer klein verval door de kleivlakte van Woëvre. In Stenay loopt de Maas opnieuw door een smal dal met hoge beboste oevers.

De Maas doorkruist vanaf hier de Ardennen. Ze blijft meanderen door een smaller dal. Het centrum van Mouzon is een ​​eiland, omarmd door de Maas. Vanaf hier verbreedt de rivier weer en loopt ze door een weidelandschap met mooie vergezichten. Vanaf Sedan, waar wij stopten, zet de Maas haar reis naar het noorden verder.

De Maas is een prachtige rivier om een meerdaagse kanotocht te maken. De rivier is overal klasse I of zeer beperkt klasse II. Met andere woorden, ze is zeker ook geschikt voor beginnende kanovaarders. Houdt er wel rekening mee dat als je wilt gaan kanovaren op de Maas je ook regelmatig zult moeten overdragen. De rivier is namelijk ingedamd en er zijn geen voorzieningen om kano’s over te zetten. Soms is het zwoegen om je door het struikgewas te worstelen maar het loont de moeite.

Bivakkeren is buiten slapen zonder gebouwde structuur (hut) of halfvaste structuur (tent).

Het bestaat uit het opzetten van een kamp bij zonsondergang en het opbreken en vertrekken bij zonsopgang zonder sporen van verblijf achter te laten. In concreto is slapen onder de blote hemel of onder een zeil dus toegestaan. Niemand zal je echter aanspreken op een klein trekkerstentje.

Bivakkeren wordt in Frankrijk over het algemeen getolereerd in (natuur)gebieden ver van de bewoonde wereld (op zijn minst een uur lopen van een eerste stad of dorp bij het vallen van de avond). Bivakkeren is niet geautoriseerd in militaire gebieden en beschermde natuurgebieden (goed aangeduid op IGN-kaarten). Bivakkeren wordt vaak beter getolereerd als je enkele kilometers voor het vallen van de avond van een camping, een hotel of een andere accommodatie bent. Om te bivakkeren op privé- of staatsgrond, is het uiteraard noodzakelijk om toestemming te vragen aan de eigenaar.

Maak nooit vuur als de omringende vegetatie droog is of het ecosysteem kwetsbaar. Wij gebruiken het gaskookvuur bij de minste twijfel. Een vuur om te koken wordt over het algemeen getolereerd. Dat wil zeggen; een klein vuur om voedsel te koken en dus geen vreugdevuur met vlammen van een meter hoog. Om discreet te blijven graven wij altijd een gat voor het bivak. Dit vermindert de hoogte van de vlammen en dus ook de nachtverlichting. Bovendien kan de kuil ’s morgens makkelijk gedicht worden zodat je geen sporen achterlaat.