Een Bob’s Special voor Rob

Mensen vragen mij wel eens of dat niet begint te vervelen om zo de ene kano na de andere te bouwen en ik geef toe, dat klinkt inderdaad niet erg opwindend. Wat het leuk en boeiend maakt zijn de mensen achter die kano’s. Zij zijn gemiddeld zo’n 100 uren gepassioneerd bezig in ons atelier en dan ontstaat er een band. Het kunnen kanovaarders zijn maar ook gewoon personen die graag eens iets moois of groters willen bouwen. Achter elke kano die onze werkplaats verlaat zit een verhaal en, voor mij, mooie herinneringen.

Soms zijn dat echt bijzondere verhalen en dat van Rob is er zo eentje. Rob kondigde zich telefonisch aan als een jarenlange kanovaarder met bijzondere wensen. Dat kan alle kanten op gaan maar bijzondere wensen kunnen wel eens van het vervelende soort zijn dus ik was op mijn hoede. In elk geval stond Rob op een frisse zaterdagochtend met twinkelende oogjes op mijn erf met een dikke ringmap vol papieren. Zijn documentatie, zo kwam ik al snel te weten, verzameld in de loop van dertig jaar. Een map vol dromen waar ik helemaal van wegsmolt, krantenknipsels, plannen, kopies uit boeken en zelfgetekende decoratieve motieven. Ik kon hem gelijk niets meer weigeren. Zo kwam het dat Rob ons atelier overnam en een jarenlang gekoesterde droom tot werkelijkheid bracht: zijn zelfgebouwde houten kano. Geheel toepasselijk koos hij voor een Bob’s Special, één van de populairste Chestnutmodellen. Het is een parel van een kano geworden voor een bijzonder mens, we noemen hem vanaf nu Rob’s Special!

Zomer 1971.  Als 13-jarige bengel ben ik mee gaan kamperen in de Ardennen met onze buren.       Ons tentje stond op de oevers van de Ourthe in Barvaux. Op een regenachtige ochtend kwamen twee Canadese kano’s voorbij gevaren.  Ik stond er met mijn ogen en mond wijd open, stilzwijgend naar te kijken. Dit wil ik ooit ook doen, de Ourthe afvaren met een kano.

Eind jaren ‘70 toen ik begon te werken, reed ik dagelijks voorbij een villa met een grote vijver waar altijd een groene Canadese kano lag. Dit was altijd een blikvanger voor mij.

In 1983 bouwde ik mijn eerste surfplank zelf uit piepschuim en laminaat met epoxy. Er zijn nadien nog 3 surfplanken gebouwd. De eigenaar van de surf en zeilwinkel waar ik kwam, was een botenbouwer.  Hij vroeg of ik geen interesse had om hem ’s avonds af en toe te helpen.  Ik heb daar eerst een houten Fireball mee helpen bouwen, later kwamen daar enkele Optimistjes en een 4,90 m zeilboot in polyester bij.  Ik begon de knepen van het vak een beetje te kennen.

Eind jaren ‘80 begon het te kriebelen en heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar de villa met de grote vijver gereden.  Ik mocht de kano een maand in bruikleen meenemen om hiervan een mal te maken.  Bij de botenbouwer in de werkplaats heb ik een mal gemaakt van de groene kano en hierin mijn kano gemaakt.

Verschillende malen de Ourthe afgevaren.  Heel speciaal was toen ik met mijn vader en mijn dochter ben gaan varen met de kano in Willemstad aan het Hollands Diep.

Van 1995 tot 2014 is de kano opgeborgen geweest en niet meer gebruikt. Gelukkig nooit weggedaan.

Toen ik in 2014 in Schoten aan de Vaart ben gaan wonen, is alles in een stroomversnelling terecht gekomen. De kano van onder het stof gehaald en hij werd mijn vaste vriend. Vele uren ben ik op de Schotense vaart gaan varen en de Biesbosch gaan verkennen. Af en toe, voor enkele dagen er op uit trekken met de kano om ergens te kamperen waar het rustig is.

Het begon terug te kriebelen, ik zou graag een houten kano bouwen. Ik begon op internet te grasduinen. Toen ik tijdens een zeiltocht in 2019 met vrienden ergens in Nederland een kanobouwer bezocht, zei ik: “ Als ik later op pensioen ben wil ik ook zo een houten kano bouwen. Iemand zei hierop: “Rob, niet wachten op je pensioen, je moet dat nu doen.”

In 2020 heb ik Bart ontmoet, een kanobouwer uit Olmen en ben samen met hem in zee gegaan om bij hem een workshop te volgen en onder zijn begeleiding mijn eigen houten kano te bouwen.

Midden februari 2021 gestart met bouwen en eind maart 2021 was hij klaar.

Veel dank aan Bart dat ik in zijn know-how heb mogen delen en hij mij de kans heeft gegeven om mijn droom te verwezenlijken. Een Bob’s Special.

Tijdens de bouw van de kano ben ik op 8 maart ook nog bompa geworden van Mylan. Hij kan later varen in een kano die even oud is als hijzelf en door den Bompa gebouwd.